Instytucja przebaczenia w prawie spadkowym, określona w art. 930 i art. 1010 Kodeksu cywilnego, odnosi się do niegodności dziedziczenia (o którym mowa w art. 928 Kodeksu cywilnego) oraz wydziedziczenia (o którym mowa w art. 1008 Kodeksu cywilnego). Zatem ma ona zastosowanie do wszystkich sytuacji, w których ustawa uznaje, iż względy natury moralnej lub etycznej przemawiają za pozbawieniem korzyści ze spadku pewnych spadkobierców.
W takim zakresie spadkodawca ma możliwość zniesienia skutków prawnych określonych zachowań spadkobierców poprzez przebaczenie im czynów, których się względem niego dopuścili.
W doktrynie przyjmuje się, że akt przebaczenia ma charakter stricte uczuciowy i emocjonalny. Polega bowiem niejako na puszczeniu w niepamięć doznanej krzywdy i odczutej urazy. Dla skuteczności przebaczenia konieczna jest znajomość okoliczności uzasadniających niegodność spadkobiercy oraz wola i świadomość przebaczenia.
Przebaczenie może nastąpić w różnoraki sposób, gdyż ustawa nie wprowadza w tym zakresie żadnych szczególnych wymogów formalnych. Najczęściej jednak następuje poprzez złożenie oświadczenia woli, np. w testamencie.
Należy jednak pamiętać, że w sytuacji, gdy spadkodawca wydziedziczył spadkobiercę w testamencie do skutecznego przebaczenia może dojść wyłącznie poprzez sporządzenie nowego testamentu./