Możliwość stania się spadkobiercą, a więc nabycia praw i obowiązków należących do spadku w drodze dziedziczenia, nazywana jest w doktrynie zdolnością dziedziczenia. Nie mogą zatem dziedziczyć osoby, które nie żyją w chwili otwarcia spadku. Dziecko, które w chwili otwarcia spadku było już poczęte, może być spadkobiercą, jeżeli urodzi się żywe. Co do wynikającego stąd oraz innych przepisów statusu prawnego dziecka poczętego wypracowano w doktrynie różne koncepcje, wśród których dominuje zapatrywanie, że wchodzi tu w grę warunkowa zdolność prawna pod warunkiem zawieszającym. Kodeks cywilny przewiduje domniemanie urodzenia żywego. Urodzenie się żywego dziecka sprawia, że w stosunku do spadkobrania przez nie wywiera to skutek wsteczny od chwili otwarcia spadku, a więc przyjąć wówczas należy, że nasciturus nabył spadek już w momencie jego otwarcia./MKL
